karmazynowy przypływ

Zakładam w salonie kącik pamięci narodowej. W przypływie wiosennego pierdolca donabyłam farbę w kolorze rich red i zaraz jadę.
Będzie się działo.

Tymczasem w tefauenie program rozrywkowy 66 coś tam coś tam.
Znani i lubiani prezentują varia, wypowiadają się na wielorakie tematy w atrakyjnej młodzieżowej formie. Błyszczą poczuciem humoru, czasem nawet rzucą słowem żwawszem. Ho, ho! Dowcipkują, żartują, brylują.

Opowiadają bardzo fajne anegdoty. Na przykład tę, o Himilsbachu.

W oryginale brzmi ona mniej więcej tak:

Dwa dni po pogrzebie Maklakiewicza Himilsbach zadzwonił do jego matki.

„Zdzisiek jest?” – pyta zachrypniętym głosem.
„Ależ panie Janku – dziwi
się matka – przecież pan wie, że Zdzisiek umarł”.
„Wiem, kurwa, ale mi
się w to wierzyć nie chce. Bardzo panią przepraszam”.

Tefauenowska wersja według niejakiego Lizuta (WTF is Lizut?):

Do żony Maklakiewicza przychodzi Himilsbach i pyta: „Zdzisiek dalej nie żyje?”

Nie wiem jak Zdzisiek, ale ja umarłam.