czwartek, 29 stycznia 2009

z łożyska befsztyczek i placek i babka

U Toma Cruise’a szykuje sie znowu niezła wyżerka: podobno Katie Holmes jest w ciąży.
To sie chłopak musi cieszyć.
Jeśli wierzyć wiarygodnemu źródłu, jakim niewątpliwie jest pudelek, przy poprzedniej okazji pożarł on łożysko.
Nie wiadomo czy na surowo czy sote z patelni.
I jak to było: czy czekał z nożem i widelcem u wylotu, że tak powiem.


Tak czy owak, takie łożysko, drodzy panowie, to kawał mięcha jest.
Nie powinno się marnować.


Oszczędzają bogaci – i nam też się opłaci.



albo – albo

W ramach przygotowań do wiosny obżeram się bułą z pasztetówą.
To dobrze robi na linię. Na linię O.
W przyzakładowej kuchence dymi jeszcze ciasto, bo mamy tu dzisiaj solenizanta.
Więc będzie to O pogrubione.


Z zaskoczeń największym w tym tygodniu jest takie, ze kupiłam sobie kurtkę. Zieloną.
Przyniosłam do domu kurtkę. Zieloną.
Wyszłam w zielonej kurtce na światło dzienne. I co?
Zielona kurtka okazała się być żółta. A konkretnie w kolorze „dojrzały groszek”. Bardzo dojrzały.
Dla producenta też musiało to być olbrzymim zaskoczeniem, ponieważ pochopnie ochrzcił ten kolor mianem „oliwka”. Następnie wyszedł z belą materiału na podwórko w Pekinie a tam: dojrzały groszek.


Mnie to zasadniczo nie robi różnicy, nawet lubię umysłowo chore kolory, ale umawiałyśmy się w sklepie, że będzie zielona.
Będę musiała ją ukarać.


I jeszcze, sama nie wiem dlaczego, chciałabym by małżonek zajął się naprawą zdeformowanego samochodu.
Chcę być samodzielna? Wyemancypowana? Niepodległa?
To dlaczego się uparłam, żeby to zrobił właśnie on?
Żeby zatelefonował, poszukał, znalazł, załatwił, pojechał, wrócił, wyklepał, uiścił, napompował, umył, postawił.
Albo kupił nowy.


To ryba bez roweru czy silne, męskie ramię?
Skąd taka dychotomia?
Niech mi to ktoś wytłumaczy, bo nie rozumiem.




wtorek, 27 stycznia 2009

spór o drzewo iglaste

Zatem choinka.


Choinka jest rafą koralową na wzburzonym oceanie mojego małżeństwa, o którą rok rocznie rozbija sie ono z wielkim hukiem.
O choinkę bijemy sie od zarania. Nie zdarzył się w tej materii nigdy gorszy sezon.
Urodzaj tu mamy zawsze.


Mamy choinkowe walki zapaśnicze, choinkową wojnę nerwów, choinkową próbę sił, choinkowe demonstracje feministyczno-maskulinistyczne.
Żadne z nas się nie poddaje, nie ustępuje pola.
Tak, jak w przyrodzie odwiecznie przychodzą po sobie wiosna, lato, jesień i zima, tak i u nas, jakiś czas po świętach następuje awantura dzika z chujami i kurwami w rolach głównych, pod hasłem:


„Kochanie, wynieś choinkę”


Zawsze tak samo, zawsze wściekle, zawsze w wielkim afekcie.


Przybliżony termin awantury domowej na tle (będącej jednocześnie swoistym ukoronowaniem niesnasek świąteczno-noworocznych, symbolicznym zamknięciem sezonu) uzależniony jest, w dużej mierze, od gatunku drzewka bożonarodzeniowego.


I tak, na przykład, najdłuzej trzymają się sosenki, dzięki czemu mogą stać nawet do marca.
W zasadzie moglyby zdobić salon nawet dłużej, gdyby nie fakt, ze tracą kolor i rudzieją.
Osoboim zdeterminowanym polecam próbę pociągnięcia ryżej sosny na kolor zielony przy użyciu farby w spray’u.


Na drugim miejscu pod względem trwałości upierzenia plasują się jodły kaukaskie, aczkolwiek bez przesady: koniec stycznia.
Igliwie opada umiarkowanie prędko, jednak uroda tleje dość szybko, gdyż jest to drzewko delikatne i wiotkie. Już około Nowego Roku obserwujemy smętne obwisanie gałązek pod ciężarem bombek, które przyjmują pomału pozycję up side down.


Zdecydowanie w ogonie wloką się świerczki, które już w Wigilię zasnuwają dywan grubą warstwą wybitnie kłującego igliwia, a w Sylwestra mamy do czynienia z suchym kościotrupem zdobnym w lampki, nadgryzione pierniczki-koniczki bez nóg i papierki po cukierkach.


Z pewnościa najlepiej pod względem trwałości wypada choinka sztuczna, a jej niezaprzeczalny walor kolorystyczny także nie ulega naporowi czasu.
Brak naturalnych aromatów sztukować możemy dezodorantem do pomieszczeń, który automatycznie rozsnuwał będzie woń świeżo zżętego lasu co 9, 18, lub 36 minut.


Ze zrozumiałych jednak względów nigdy w życiu sobie nie kupię sztucznego drzewka.
Mogłabym bowiem wpaść w szał w październiku.


A jesienią nie-lu-bię.



niedziela, 25 stycznia 2009

kryptonim: choinka

Jak ochłonę, to napiszę o dorocznej walce o choinkę.
Czy może raczej o jej brak.
O to, żeby jej nie było.


To będzie PASZKWIL.


O, a tu dziewczynka. Znacie? Bo ja tak.
A tu idea.



sobota, 24 stycznia 2009

odpowiednia pogoda na szczęście

Drogie dziecko donosi, że w Cortinie dwa i pół metra śniegu i słońce.


A tu?


Komu przeszkadzało te dwadzieścia centymetrów? Komu, pytam?
Inne życie było przez te krótkie dwa tygodnie. Inny świat.
Liczba depresji gwałtownie spadła, ale juz wróciła do normy.
A nawet wzrosła.


Za oknem syf i zgnilizna.
Psie gówna wychynęły spod śniegu i wnikają na butach pod strzechy.


W dodatku nie mam pomysłu na obiad.
Oraz pomysłu na życie. (Kup go!)


Czy są pomysły na życie w torebkach?
Takie co to wystarczy zalać szklanką wrzątku, włożyć do woreczka i piec w piekarniku w temperaturze.
I mamy życie jak ta lala.
Bez  t ł u s z c z u.


Mimo ukończonych osiemnastu lat ciągle nie wiem, co będę robić, jak już będę duża.
A wy?



czwartek, 22 stycznia 2009

famous blue raincoat

Osoby szczerze zmartwione stanem słynnego nowego Leksusa Kota, spieszę uspokoić, ze jest zdrów i cały i nic mu nie grozi.


Stoi sobie ciepły i bezpieczny w klimatyzowanym wnętrzu, wypolerowany i pieknie oświetlony. Wywoskowany. Dopieszczony.
Bo gdzież może być lepiej samochodowi niż w przestronnej macicy salonu samochodowego?
Na zewnatrz czyhaja same niebezpieczenstwa, takie jak, na przykład, hydrant zapakowany podstępnie w bałwanka.


Nie, nie, nie.
Jeszcze raz nie.  J e s z c z e  nie.
Podobno.


To nie nowy Leksus Kota ucierpiał. To ciągnie się za mną kryptonim Peżot. Ciagle nowe ksera i papierki, dokumenty, oświadczenia, rzeczoznawcy, świadkowie. (Jak mi ktoś sobie kupi na te ksera lodówkę, to uprzedzam, że sie do tego kogoś wprowadzę. Z DZIEĆMI.)


Można by pomyśleć, że to ja dobiłam autem do bliźniaczych wież WTC i one sie od tego przewróciły.


O czym to ja miałam? Bo przecież nie o Leksusach, cóż mnie one obchodzą.


A, o teoretycznie romantycznych związkach z trudnymi mężczyznami.
Ale teraz nie mam czasu.
Na trudne związki, ani w ogóle.



Nienawidzę swojej pracy.
Związana z nią tematyka tak mi już obmierzła, ze chyba przejdę na islam.
Nie widzę innego wyjścia, ponieważ wszyscy wokół pierdolą obecnie o kryzysie i raczej nie mam szans a zmianę zatrudnienia.
Więc sobie zmienię wyznanie chociaż.


Muszę. Cokolwiek.
Bo oszaleję.



wtorek, 20 stycznia 2009

taka piękna katastrofa

Śnieg się nieco wylizał, przybrudził i obnażył prawdę o bożym świecie.
Przez te dziury, i przez to, że jestem chronicznie niewyspana, widać wszystkie niedomogi.


Jest tego trochę.


Zacznijmy od tego, że jestem w fazie dezintegracji.
Czy jest to faza poprzedzająca integrację na razie nie wiadomo.
Optymistyczna maksyma głosi, że nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło
być jeszcze gorzej, co daje szansę na ciąg dalszy niepowodzeń.


Ide pisać oryginał oświadczenia sprawcy o spowodowaniu kolizji.
Tymczasem.



poniedziałek, 19 stycznia 2009

de ski

Dobra. Nakupiłam dzisiaj dużemu synowi utensyliów narciarskich za sto milionów.
Mogę teraz śmiało mowic do niego: drogie dziecko!
Niech no mi tu znowu ktoś zaimputuje, że nie kocham swoich dzieci, gdyż tak przeczytał w moim blogu. Znajdę i wyszarpię gonady.


Mam niezbite dowody zakupu! Znaczy, że je kocham. Są mi  d r o g i e !


Duże dziecko jedzie na obóz narciarski, a ja sie zastanawiam: co robią osoby bezdzietne z zaoszczędzonymi w ten sposób pieniędzmi?


Matko, ile ja bym miala brylantowych kolii, gdybym nie musiała co krok kupować kurtek narciarskich i kasków, butow przed i pośniegowych, nart zjazdowych, kijków, kominiarek, skarpet, dwóch par rękawic, termoaktywnych majtow, antymgielnych gogli etc.


Że nie wspomnę o codziennych potrzebach bieżących, długofalowym wikcie i opierunku, oraz trzystu sześćdziesięciu pięciu zmazywaczach rocznie, dwunastu cyrklach miesięcznie i siedmiu parach spodenek gimnastycznych tygodniowo.


A tymczasem wynędzniała matka haruje trzeci sezon w sztucznym futerku pozyskanym z nieprawdziwych mysich cipek. Nie ma ani jednego tipsa. I jest codziennie mniej młoda.


Tak czy owak ostatnio rządzą sporty zimowe.
Całe dnie pędzimy w pobliskim lesie na górce i oddajemy sie białemu szaleństwu w towarzystwie sobie podobnych.
Dziki juz chyba wszystkie padły od ustawicznego wrzasku wyrywających sobie dupoloty niewiniątek.
Nieduże dzieci są bowiem labilne emocjonalnie i się, załóżmy, śmieją rozkosznie, by za chwilę wrzeszczeć synchronicznie na dowolny temat.
Brzmi on zazwyczaj: Nie dam!
Lub: Oddawaaaj! Mooojeee!


Aż wiewiórki siwieją.


Ryczą tak strasznie, że aż pięknie. To jest jak lawina, jak tornado, jak tsunami.
Tylko lepsze, bo mozna wziąć pod pachę i zanieść do domu.


A tornada brać do domu nie radzę.



niedziela, 18 stycznia 2009

łeee

Weszłam na stronę dopasowani.pl, gdyż dziś czuję wyraźnie pewien rozdźwięk w swoim stadle. Patrzę, do kogo by tu przylgnąć jak glonojad. Nie widzę kandydata.


Ponadto nikt mnie nie pojmie w przypadku, kiedy mam dwójkę trudnego potomstwa, co to znowu zasnęło chytrze z nieumytymi zębami.


Nie to nie.


O, tu awanturka: samosia.pl
Pan narzeka, ze malżonka mu sie popsuła i ma cycki jak te naleśniki. Sa oczywiście wielorakie pomocne głosy w sprawie.
Głównie, że ma spierdalać i że jest chujem.
Ale jest także osoba z praktycznym podejściem do zagadnienia zmian w obrębie ciała, wynikających z wyniszczającego procesu ciąża/poród/połóg.


Oto cytat:


„Ja wiem 2 rzeczy: na dziecko zdecyduję się wówczas kiedy
będę miała odłożoną kasę na zabiegi przywracające mnie do stanu
„używalności” i będę rodzić przez cesarkę. Żeby przypadkiem nie
dowiedzieć się kiedykolwiek od niby kochającego męża, że wymienił mnie
na model bezdzietny, z gładkim jędrnym ciałem i ciasną szparką… Brzmi
to „niemacierzyńsko”? Możliwe, ja jednak nie mam zamiaru ryzykować
bycia samotną matką, do tego zniszczoną po ciąży i karmieniu.”


Hm. Ryzyk-fizyk.


Co za dzień, nawet to mnie nie cieszy.



A, nie! Jednak było fajosko!
Przypomniało mi się, że przecież ulepilśmy bałwnka!!!
Ja – nie ja i moje dzieci – nie dzieci. My – nie my.



Po
co jej robiłeś dzieci skoro wiedziałeś że figura po ciąży się zmienia?
Ja wiem 2 rzeczy: na dziecko zdecyduję się wówczas kiedy będę miała
odłożoną kasę na zabiegi przywracające mnie do stanu „używalności” i
będę rodzić przez cesarkę. Żeby przypadkiem nie dowiedzieć się
kiedykolwiek od niby kochającego męża, że wymienił mnie na model
bezdzietny, z gładkim jędrnym ciałem i ciasną szparką… Brzmi to
„niemacierzyńsko”? Możliwe, ja jednak nie mam zamiaru ryzykować bycia
samotną matką, do teg




piątek, 16 stycznia 2009

jane plays with willi, willi is happy again

Obcych tu nalazło, śniegu nanieśli, nabłocili, napluli, pohałasowali, poszli.
Fajnie. Wytarzałam się w tym co zostawili. Urosłam.


Czego nowego dowiedziałam się o sobie?


Otóż Krzysiek mnie nie lubi, Miś mnie nie lubi i Grześ mnie nie lubi.
Tylko, że to akurat nic nowego.
Barbie nie lubi nikogo. Nie tylko mnie, ale i Krzyśka, Misia i Grzesia. Dobrze im tak.


Ponadto jestem:


Dziecinną pozerką, idiotką (IQ < 10), chorą polskę tworzę robiąc dziecku burdel w głowie, wypisuję bzdety porażające nicością w formie chaotycznego zlepku słów, truję dupę swoimi wydumanymi problemami, oraz jestem żywym dowodem na żenujący poziom dzisiejszego kształcenia.



Zgadzam się, niestety, ze wszystkimi postawionymi zarzutami.
Dziękuję i zapraszam ponownie.



Dziękuję także za miłe słowa, ale wiecie jak to jest.


Przychodzi się na bal i sto osób mówi zgodnym chórem: Ach, och, jak pięknie dziś wyglądasz!
A jedna jedyna wtrąca: No, ślicznie! I tak apetycznie się  z a o k r ą g l i ł a ś.


I co?


I cały bal w dupie!




czwartek, 15 stycznia 2009

mamutatumam

Struchlalam. W telewizji mowia, ze jestem wszystkimi dziewczetami, z ktorymi sie calowalam. Czy to widac? Czy to dlatego ksiadz na koledzie tak mi sie przygladal?


Koled sie lekam od wczesnego dziecinstwa i staram sie unikac ich jak moge. Wystawiam sobie falszywe zwolnienia lekarskie, podrabiam podpisy obojga rodzicow.


Pamietam az za dobrze ten stres przedkoledniczy. Dom babci, babcie, (jestem swoja babcia, ktora mnie wbijala) ktora wbijala mnie w przymale stroje wizytowe, zeszyt z religii na stole, wode swiecona, ktora mnie fascynowala tym, ze jest swiecona i co bedzie jak jej dotkne, jak wloze w nia palec. Czy to pali grzesznikow zywym ogniem? A ja przeciez strasznie zgrzeszylam: mysla, mowa, uczynkiem i zaniedbaniem.


Mistyka, groza, gryzacy sweterek, żrąca woda, ksiadz w przykurzonej firance, pachnacy mrozem. I czekanie. Dlugie godziny czekania z zoladkiem skurczonym w piastke.


Czyli obecnie, jako ofiara traumy, moglabym sobie juz odpuscic, do dnia powrotu na lono kosciola (Wszystkie stare baby wracaja. Po tym, jak im wyrasta na glowie moherowy beret. To dlatego, ze nikt ich nie kocha. KOCHAJMY STARE BABY! Kochajmy, do jasnej cholery!)


Moglabym, ale. Ale mam dziecko. Lęgłam to mam.
I to dziecko ma wielka potrzebe szeroko pojetej normalnosci.
Z dziecinstwa pamietam, ze tez taka posiadalam. Niezaspokojona. Po dzis dzien.


Zatem swojemu dziecku staram sie stwarzac mieszczanskie pozory, choc przychodzi mi to z niejaka trudnoscia. Chocby dlatego, ze bedac (oczywiscie na niby) przyzwoitym czlowiekiem, trzeba przyjmowac kolede.


Nie histeryzuj, mowie sobie, raz w roku mozna sie spotkac oko w oko z normalnoscia.
Poza tym traume trzeba przepracowac, dodaję.


To moze byc takze pouczajace pod innymi wzgledami.
Pod katem fizykochemicznym wiem np., ze po Gerdzie w kolorze buk, nie wolno smarowac niebieska kreda, bo zostaje zielony napis po wieki wiekow amen i juz nigdu nie sprzedam mieszkania muzulmanom, bo nie kupia.
Naznaczone.


Target mi sie skurczyl a tu jeszcze kryzys.
Wiatr w oczy. I koleda w dom.


W dodatku male dziecko pieknie wyspiewuje wraz z Czesiem jego popisową arię z Włatcuf móh: Alleeeluuujaaa, alleeeluuujaaa…


Zderzenie normalnosci z przyzwoitoscia tu mam. Czolowe.
Koktajl molotowa. A ja nienawykla jestem. Bede sie musiala szybko wytarzac w rozpuscie.


Trudno. Jak mus to mus.



wtorek, 13 stycznia 2009

albowiem prysły zniżki

Jak ja to kocham: zezarlo mi notke.
Juz mialam postawic kropke. Nad i.


W dodatku mam letkiego kacyka, poniewaz wczorajszego wieczoru czcilysmy z K. zdarzenia drogowe.
Moje i jej gdyz, jak sie okazuje, sa one mocno zarazliwe.


Ledwo ucichl moj lament po utracie lampy natychmiast zadzwonil telefon.
K. Z miejsca wypadku.
Ustap pierwszenstwa przejazdu wypadlo jej z zachwyconej wizja shoppingu glowy i, w zamian, jedna pani wbila jej sie gleboko w drzwi od strony pasazera.
Auta wyrastajace jak spod ziemi sa, jak widac, plaga sezonu.


Sytuacja K. jest o tyle korzystniejsza, ze teraz bedzie musiala miec nowy samochod.
Jesli uda jej sie jakos przetrzymac zarzuty malzonka.
Kazdy ma to, na co sobie zasluzyl.
Ja bede miala nowa lampe. Oraz wzielam na klate zarzuty o zszarganie ubezpieczenia
(co teraz bedzie z OC/AC mojego  n o w e g o  leksusa?)


Zamowilam niezbedny element oswietlenia na allegro w okazyjnej cenie. Czekam.
Jak przyjdzie, wywatuję sobie cycki, zrobie sie na demona seksu i udam do warsztatu naprawczego celem stymulowania renowacji blacharki. Oraz osadzenia zderzaka, gdzyz sie byl wypuczyl. Panowie beda osadzac a ja w miedzyczasie dla nich cos zatancze. Na rurze. Wydechowej.


Obertasa.


I jeszcze apel, aby koniecznie demolowac samochody osob absolutnie anonimowych, zamieszkalych w innym wojewodztwie. Osobiscie optuje za zachodniopomorskim lub warminsko-mazurskim.
Jest to konieczne z tego wzgledu, ze w  m o i m  przypadku osoby przeze mnie poszkodowane, zwane dalej sasiadami, przez godzine rozmawialy z  m o i m  ubezpieczycielem z  m o j e g o  telefonu komorkowego. Swojego nie posiadaja a ponadto ich telefon stacjonarny nie ma mozliwosci wybierania tonowego. Podobno. Teraz musze sie ukrywac, bo cholera wie, jakie uslugi dla ludnosci przyjdzie mi jeszcze swiadczyc.


Pamietajmy zatem, aby wybierac na ofiary osoby oddalone najbardziej po skosie w aspekcie geograficznym.


Tyle.



niedziela, 11 stycznia 2009

man’s world



uśnij, czemu nie chcesz spać? usnij wreszcie, k#*%a mać!

Jest tak: fala przemocy przetacza sie przez moj cichy dom.
Jest on od tego nieznacznie mniej cichy.


Zaczyna sie wszystko w nocy, kiedy male dziecko budzi sie, wrzeszczy, kreci, steka.
Nie moge dociec, o co mu chodzi. Nie potrafie dostrzec zadnej metody w tym szalenstwie.
Jednej nocy spi spokojnie, innej znowu robi cyrk.
Nie widze tu zadnej logiki przyczynowo-skutkowej.
Zyla wodna? Moze tak, ale np. w nocy z piatku na sobote juz nie, bo nie bylo wrzaskow, za to z czwartku na piatek byly i dzisiaj tez.
Nie pojmuje, o co mu chodzi?
Nie bije go (na razie), nie molestuje seksualnie, dbam o jego zdrowie i higiene psychiczna, lektura, spacery, wikt niezly ma smak, acz nie przekarmiam (nie dopuszcza), nie przegrzewam, wlosy myje mu rzadko nieszczypiacym srodkiem, nie czesze bolesnie grzebieniem. Nie posylam do zlobka, ba! nawet nie rozwodze sie z jego ojcem.
To o co mu chodzi?


Dlaczego on mi to robi?!


Co za trudny egzemplarz!


Wezmy jego brata: spal od zawsze jak kamien, mozna bylo spac u niego, z nim, na nim, pod nim. Nic.
A ten natychmiast skrzeczy, gdy tylko uslyszy szelest poscieli.
W zwiazku z tym rano wszystko mnie boli od spania na bacznosc i na przydechu.
Spac osobno z kolei tez sie nie oplaca, bo potem trzeba gnac bezprzytomnie przez noc (uwaga na resoraki!) do rozwrzeszczanego na dobre malenstwa.


Zatem w nocy wrzeszczy male, w nastepstwie ja wrzeszcze na duze, skutkiem czego duze wrzeszczy na male. I tak w kolko.
Fajosko, tylko mnie juz od tego psycha calkiem siadla i stlukla lampa tylna lewa. A pani zywcem z Amarcorda zderzak sie potrzaskal w drobny mak.


I nie wiem co robic? Potrzymac nad gazem?



sobota, 10 stycznia 2009

piątek zły początek

PSYCHOZABAWA: Kim naprawde jestes?


Wyobraz sobie nastepujaca sytuacje:
Wyjezdzajac pojazdem „A” z miejsca parkingowego, tylem, z zamarznieta na glucho szyba wsteczna, raptem uderzasz z impetem w przeszkode w postaci  z a p a r k o w a n e g o  od przedwczoraj pojazdu „B”. Dla utrudnienia w kolorze jadowicie pomaranczowym (sic!).
Co mowisz?


a) Osz kurwa! O kurwa mac! Nie no, ja pierdole!
b) Ach, ratuj, swiety Krzysztofie!
c) Och! Cholerka! Kurteczka!
d) A to co, do diaska!


Potem juz bylo tylko gorzej, bo w tej samej chwili, gdy tamten samochod wyrosl jak spod ziemi i kiedy nie wybrzmialo jeszcze bang!, z okna na pietrze wychylila sie wlascicielka pojazdu „B” w KOSZULI NOCNEJ z glebokim dekoltem i w PAPILOTACH na glowie, z okrzykiem: Co pani wyprawia!!!


A bo ja wiem? Piec nocy nie spalam. A tu jeszcze zjawa jak z Felliniego.



ROZWIAZANIE PSYCHOTESTU:
Wiekszosc „a” – jestes mną.


Gratuluje.



czwartek, 8 stycznia 2009

upiorny twist

Sprzedam swoje sny. A nawet oddam za darmo.
Pozbede sie ich. Pilnie!
Juz kolacje przestalam jesc, ale nie pomoglo.
Rankami budze sie rozczochrana, spocona i niewyspana. Wykonczona. Glodna.


Lada moment w ogole przestane sypiac, jesli sie Freddy Kruger nie odwali. Wlasciwie go tam nie ma osobiscie, jest za to ciagly tor przeszkod.
Nocne biegi przelajowe z jakiem w worku na lyzeczce i z opaska na oczach.


Przede wszystkim mam jakas niebywale trudna misje lub okazuje sie wtem, ze dziecko zostalo calkiem samo w domu, a ja na drugim koncu galaktyki.
Wiec przepelniona panicznym lekiem pedze do niego, biegne, czolgam sie. Ale nie po prostym. Przeciskam sie przez kominy, wpelzam przez szpary pod drzwiami, podrozuje na polkach na bagaz w pociagach podmiejskich. Biegne co sil w nogach, a nogi mam jak z waty, z tym, ze kazda wazy pol tony. Przyklejeja sie do podloza. Wykrecam, odrywam, ciagne i nic. Pedze co sil stojac w miejscu.


Albo jade winda. Jade, jade, jade…


To czesc!



interlokutor

Ksiadz do Bunia: Ile masz lat?
Bunio do ksiedza: Cy!



środa, 7 stycznia 2009

a la carte

Kot opowiada:


No wiec tak. Dzwoni telefon.
Odbieram i mowie niskim, modulowanym glosem: Slucham!
A tam meski glos pyta:


EDYTA?



wtorek, 6 stycznia 2009

ence pence w której ręce

Zawsze kiedy jade tamta ulica mysle o Niej.


Pytam: Wiesz, ze nie ma juz twojego syneczka? I sie wzruszam. Bo wiem, jak bardzo go kochala. Najmocniej z nich wszystkich.
Byl sliczny. Ze zdjec patrzy czarnymi oczkami naburmuszony trzyletni brunecik.
Obok niego Ona, jego mama. Mloda, ladna, choc moze troche przysadzista.
Bystra i pelna zycia.


Nie ma jej, nie ma jego.


Fotografia to wynalazek szatana. Drwi z nas w zywe oczy oczyma tych, ktorzy odeszli a patrza tak przenikliwie.


Jestem ja, ona, on i oni.
Tez nie wiadomo po co.



love story

Niestety, sa dobre odpowiedzi.


Ale nie uprzedzajmy faktow.


Zaneta Krawiec zawsze sie podobala wszystkim chlopakom w klasie i poza
nia, gdyz byla najladniejsza, oraz, co nie moglo przejsc bez echa,
miala cycki.
Chodzila zatem kolejno z kazdym kolega, poczawszy od tych
najatrakcyjniejszych a skonczywszy na nieco mniej wartych grzechu, po
tydzien, dwa. Czasem, w przypadku niezwykle silnego afektu, nawet trzy.
Dodajmy, iz zgodnie z prawem doboru naturalnego, przemadrzale,
pryszczate lamagi w okularach i bez wynikow w sporcie nie mialy u niej
szans.
Jak u nikogo w ogole.


I bylaby tak chodzila z nimi, tymi lepsiejszymi, po dzis dzien, gdyby nie zaistniala sytuacja.


Otoz Zaneta, bywszy narzeczona wszystkich kolegow ze szkolnej lawy, poczula niedosyt i zostala wyhaczona przez tajemniczego STARSZEGO.


Starszy byl postacia mitologiczna i owiana nimbem. Niewielu tylko, najscislejszym
powiernicom Zanety, dane bylo poznac Starszego osobiscie. A raczej
zobaczyc go z przeciwleglej strony ulicy, gdyz Starszy byl przez Zanete
pilnie strzezony.
Domyslom nie bylo konca. Jedyne co wiadomo bylo na pewno, to to, ze Starszy byl od Zanety starszy. A wiadomo czym to grozi.
Jako, ze byly to czasy zamierzchle i seksualne foto story z Bravo mozna
bylo ogladac jedynie w jezyku niemieckim, wobec tego nic czlowiek nie
wiedzial o swiecie. Czlowiek nic, ale Zaneta Krawiec wiedziala  w s z y s t k o.
Stad mianowicie, ze Starszy byl takze  d o s w i a d c z o n y. „Doswiadczony” to
przymiotnik, ktory w czasach sprzed „Dziewczyny” budzil dreszcze u
dojrzewajacych dziewczat jak kraj dlugi i szeroki. Zatem w snach przychodzil Starszy do kolezanek Zanety pod postacia muskularnego, spoconego, osmalonego diabla o wydatnym pąsowym porozu.
Byl on uczniem szkoly zawodowej, byl zabojczo przystojny i pachnial zakazanym owocem na metr.


Reasumujac, wskutek kontaktow ze starszym kolega, Zaneta Krawiec
ponadnormatywnie wczesnie poczula wole boza. Uroki zakazanych igraszek
zawiodly jednak Zanete na manowce gdyz, jak wiesc gminna niesie,
niewiele pozniej matka kazali jej spedzic plod, w obawie przed
skandalem na osiedlu.
Jako, ze Zaneta byla, skadinad, poprawna uczennica z porzadnego domu,
plod spedzono tylko jeden, bo tylko tyle plodow spedzic wypada bez
uszczerbku na sumieniu. Ledzwia Starszego nie zasypialy jednak gruszek w popiele.
Czy jest to prawdą czy tylko jadem z ust zawistnikow, dosc powiedziec,
ze niedlugo pozniej Zaneta zostala szczesliwa matka uroczej coreczki.
Oraz prawowita zona Starszego. Po dzien dzisiejszy. Powila mu w nastepstwie jeszcze dwoch synow.


A teraz zaraz zostanie BABCIA.
(japierdole!)


Banal, co?
To o co tyle halasu?



poniedziałek, 5 stycznia 2009

zgaduj zgadula

Oho!
Zaczyna sie! Pierwsze koty za ploty!
Otoz moja kolezanka z klasy z podstawowki zostanie…


Miss swiata? Nieee…
Prezydentem? Nieee…
Transwestytka? Nieee…
Swiatowej slawy spiewaczka operowa? Nieee…
Paris Hilton? Nieee…
Miszczem obrobki skrawaniem? Nieee…
Magistrem? Nieee, nieee, nieee…


Kim wobec tego zostanie?



piątek, 2 stycznia 2009

w internecie


Z cyklu: INNYM TO SIĘ POWODZI!


T r z y d z i e s t o szescioletni kolega Kota obchodził w sylwestra urodziny.


- A. skonczył dzisiaj 25 lat! – doniósł z dumą Kot swojej Żonie.
- Jak to? Przeciez mial 26? – Żonę wyraźnie wgięło.
- Aaa widzisz! Chcialabys tak, co?




z nowym rokiem nowym krokiem, bęc

No to mamy nowy rok.
Nadszedl czas podsumowan, zatem podsumujmy.


In plus: Duch Rolanda Topora wzial i mnie zasiedlil.
(korzystajac z okazji chcialabym obrzucic klatwa wszystkich tych, ktorzy weszli nielegalnie w posiadanie moich jego ksiazek)
Zawsze lubilam czarny humor, ale teraz to juz przesadzam!
Obecnie sama generuje niesmaczne dywagacje i, nie wiedziec czemu, sluchacze sie rozpierzchaja. Ida mieszac kapuste ze sliwka i nie wracaja do tematu wuja przekrojonego nozycami do kurczaka (wzdluz czy w poprzek?)


No bo tak:


Zaczelo sie wszystko od tego, ze do domu, na butach, przynioslam dziadka Jozefa.
Nie wdajac sie zbytnio w szczegoly, dziadek Jozef sie wylonil przy okazji dokwaterowania.
I osiadl mi na butach. Dziwne uczucie.
A potem sie okazalo, ze wuj J. mial dwa pogrzeby. Dla wygody zalobnikow rozlokowanych w roznych czesciach kraju. Ze zostal  p o d z i e l o n y.
To co byscie pomysleli?


I tak w kolko.
Wszystko mi sie z jednym kojarzy.
Dla ulatwienia dodam, iz nie jest to dupa.


In minus: ilosc krewnych, na ktorych moglam bezwarunkowo polegac, spadla drastycznie o wysoki procent.


No bo co? Wezmy powinowatych: taki maz, powiedzmy, to rzecz nabyta.
Dzis jest twoim mezem a jutro mezem kogos zupelnie innego, najczesciej jakiejs nieslychanie podlej zdziry.
Jakiegos wrednego czupiradla, ktore tylko patrzy, jakby tu pierworodnym dziatkom srebrne lisy od ust wydrzec i sobie pokupic.
W dodatku mlodszej o co najmniej 10 lat.
Rzadziej starszej.
Duzo rzadziej.


Nigdy.


Wiec na meza specjalnie nie stawiam.
Lepiej stawiac na Tolka Banana.