sobota, 25 czerwca 2011

cień czernobyla

Syn wyłania się na chwilę z prypeckiej piwnicy. Ściera z twarzy krew mutantów i pyta:


- Mama, kupisz mi „Piknik na skraju drogi?”
- A co to jest?
- Książka.
- Książka?! Ty chcesz książkę? Do  c z y t a n i a ?
- Nie, do  s i k a n i a.
- Aaa. To „Nocnik”.



czwartek, 23 czerwca 2011

ocalić od zapomnienia

Znana jestem w środowisku z chorobliwego wyłudzania starych numerów pism kolorowych, którymi się potem obkładam grubo w jedynej dostępnej mi świątyni dumania jaką jest, pardon le mot, klozet.
I gdy tak sobie dumałam właśnie, wzrok mój padł nieforunnie na ostatnią stronę okładki umiarkowanie przedawnionego numeru Zwierciadła. A tam zaintrygowała mnie kosztowna reklama produktu ultraluksusowego o następującej treści:


MARZENIE. Zobaczysz nie tylko na czas, to biała lub antracytowa, lakierowana tarcza z rodowanymi cyframi. Damski chronograf, Swiss-made by Montblanc.
W jakikolwiek sposób na niego nie spojrzysz, twój chronograf Montblanc MiniStar Lady Chrono Couture jest dobrym powodem do tego by ulec zapomnieniu. MONTBLANC. A STORY TO TELL.


Zwracam się z uprzejmą prośbą o właściwe zinterpretowanie ukrytych tu znaczeń, bo czuję, że oszaleję.



środa, 22 czerwca 2011

czerwony kapturek to ja, właśnie ja

Pani Bobrowa jest symbolem naszego osiedla. Jest jego kamieniem
węgielnym, filarem i podporą. Bez czujnej kurateli pani Marii nasza
rozpasana społeczność w mig rozpadłaby się w perzynę
toczona rują, porubstwem oraz, co najgorsze, brakiem społecznego
zaangażowania. Czyli wdupiemaniem.


Osoba ta, wiekowa już i skorodowana galopującą osteoporozą, stoi wszak
na straży i póki sie w proch nie rozpadnie, trwać będzie dzielnie na
posterunku. O ile nie zacznie mocniej wiać.


Stąd płynie do nas,
wdupiemaczy, że trzeba się strzec i zachowywać niezbędny dystans.
Najgorzej jest bowiem poluzować pani Bobrowej gumę. Jak tylko zoczy
miękki brzuszek przeciwnika – rzuca się na niego i plecionym z wyżyn
szlachetnej swej wszechwiedzy palcacikiem okłada go po łapkach, przyłapanych
najczęściej pod kołderką.


Osobiście znam
panią Bobrową jak zły szeląg i jako taką staram się omijać szerokim
łukiem. (Będąc zapaloną łuczniczką-numizmatką posiadam sporą kolekcję
tego typu monet, bywa że dość antycznych, mocno spatynowanych,
najczęściej z wizerunkami kobiet). Czasem jednak moja czujność słabnie i
natknąwszy się na panią Marię nie zdążę skryć się w czeluści swej torebki gorączkowo poszukując wsuwki, skuwki lub zasuwki. Lub w ogóle, jak
dziś, jest środa i nic nie zapowiada nieszczęścia, więc na widok pani
Bobrowej kłaniam się jej w pas i przechodzę mimo wymachując
niefrasobliwie plikiem zawiadomień powtórnych, w drodze na pocztę.


I TU MNIE MA!


Wie, co się za chwilę wydarzy, ślinianka intensywnie pompuje jej amylazę
w obliczu tłustego kąska. Zdaje sobie bowiem sprawę z faktu, iż za
chwilę z tej poczty powrócę (jak niepyszna) gdyż we środy o tej porze
jest zamknięte i nieczynne.
I rzeczywiście – mroczna przepowiednia Bobrowej sie wypełnia. Wracam
(jak niepyszna) i cóż słyszę podane tonem nieznoszacym sprzeciwu?


- PROSZĘ TU DO MNIE!


Natychmiast wyprężam się w salucie, wykrzykuję: tajes! i w poczuciu
misji, że oto trzeba podać staruszce szklankę wody lub w czynie
społecznym wtaskać zakupy, rzucam się za nią do klatki.


A tam, pani Bobrowa wskazuje mję palcem piękną rzecz: otóż na tablicy
ogłoszeń widnieje kartka. Ale nie byle jaka, niechlujna, długopisem. Lub
seryjna, z kompa. Przypięta do korka wisi tam jedyna w swoim rodzaju,
hand made, wyklejona koślawo letrasetem w dwóch kolorach (czarny i
zielony) grafika (nie bójmy sie tego słowa) o treści: GODZINY
URZĘDOWANIA URZĘDU POCZTOWEGO. Czy jakoś tak, nie pamiętam, bo mję
zatchło. Poniżej rzeczone godziny (czarnymi i zielonymi zgłoskami), i
przerwy i wszystko co wiedziec powinna każda dziewczynna. O!


Zobaczywszy, jak piorunujące wrażenie na mnie wywarła, pani Maria rzecze z satysfakcją: WIDZI PANI? MOŻNA? MOŻNA!


I dalej, że to jest miejsce, gdzie każden przechodząc może się
zapoznać, że dane są odświeżone, jako i godziny są nowe. Dzięki tej
prostej i użytecznej innowacji nie trzeba latać po próżnycy na pocztę…


Czuję opar absurdu – mą ulubioną woń. Spoglądam z niedowierzaniem na
panią Marię i bardzo chcę jej powiedzieć, że mam jeszcze lepszy pomysł na ulepszenie ulepszenia,
że, mianowice, taką kartkę powinno się powiesić na każdym piętrze, żeby
mieszkańcy nie musieli fatygować się na parter, lub, jeszcze lepiej,
każdy z lokatorów winien mieć makatkę o tej treści pięknie wyszytą
haftem krzyżykowym w kuchni, co pozwoli mu uniknąć mozolnej wyprawy na
korytarz, a jednocześnie uatrakcyjni wystrój i wniesie świeży powiew. I że można by nawet pójść krok dalej i wystarać się o dofinansowanie projektu w ramach EFS…


Nie mówię jednak nic. Bąkam cos jedynie o długofalowych korzyściach
płynących z ruchu na swieżym powietrzu. Pani Maria daje mi do
zrozumienia, że to są idiotyczne wymówki i zachęca mnie do dalszej
eksploracji czarownej klatki pod numerem trzecim celem mojej estetycznej reedukacji.
A znaleźć tam można rzeczywiście bardzo wiele interesujących rozwiązań rodem ze świetlicy koła gospodyń wiejskich, takich jak piękne firanki upięte w girlandę, kwiaty sztuczne plastikowe, sztuczne szmaciane oraz żywe doniczkowe w przeplocie, najpiekniejsze widoki wskazujące na ponowne wykorzystanie żółtych kalendarzy, usytuowane w efektownych acz nienachalnych ramkach z kolorowej (całkiem jeszcze niedawno) tektury ze szlaczkiem. Oraz – co najbardziej zagadkowe – tajemnicze story okalające liczniki pradu, aby, jak wyjaśniła mi pani Bobrowa, nie było wiadomo, że one tam są.


Pani Mario! Przysięgam posłusznie nigdy nikomu tego nie zdradzić!
Tak mi dopomóż Bóbr!



czwartek, 16 czerwca 2011

remament

Nie czuję się jak młody bóg. Chciałoby się rzec: nareście!


W dniu wczorajszym, w godzinach około północy, odbyłyśmy z Keti wieczór filmowy „Czarny łabądź”. I choć obejmował on tylko jeden film, jedno piwo i jednego papierosa, to jednak moja niećwiczona, zaniedbana wątroba kiepsko przetwarza decybele. Czy wypiję wiadro wódki, czy jedno niewinne piwko, jestem tak samo pobełtana. No, może nie tak samo, ale pewien niesmak jest. Siedzę z nim teraz na zakładzie, oczy mnie szczypiom, a chybotliwy żołądek tuli się do kręgosłupa i też jest.


Względem samego obrazu to pal licho schizy primabeleriny, najgorzej było z tym papierosem. Strasznie trudno jest zapalić cygaretę będąc osobą relatywnie niepalącą w oparciu o płytę grzewczą. Podobno ostatnio taki horror miał miejsce, kiedy przyszedł ksiądz na kolędę i też nie miał zapalniczki. Wywalił wszystko z kieszeni: skarbczyk, wodę swięconą, kajecik, rózaniec, święte obrazki, długopis, kropidło. Nie było. Wobec tego najpierw wywróciłyśmy mieszkanie Keti w poszukiwaniu zapałek, potem znalazłysmy zapałki, ale bez draski, następnie usiłowałyśmy zapalić zapałkę o kamyczek znad morza, potem weszłyśmy na ambit małżonkowi Keti, sugerując mu, że na pewno nie potrafi zapalić zapałki o kamyczek znad morza i indagując go, czy ma w piwnicy drobnoziarnisty papier ścierny. Małżonek, podburzony faktem, że nie wierzymy w jego umiejętności zawołanego piromana, zaczął przekopywać na dowód sekretne pudełka i szamańskie tobołki skutkiem czego wydobył z czeluści zapalniczkę zippo prawdziwego mężczyzny, za to bez benzyny i zaproponował nam w zamian sniffa tabaki. Kiedy zaczęłyśmy się zastanawiać, jak mu chyłkiem spuścić beny z opla, opadła nas tą drogą dedukcji eureka, że przecież w samochodzie jest zapalniczka.


Ruszyłyśmy zatem w noc zaopatrzone w szklankę i wciąż ogniotrwałe marbolo. Spłoszyłyśmy dziarskiego ochroniarza zapytując gromko, czy ma ogień. Nie miał, ale zaczął się nam z bezpiecznej odległości przyglądać bacznie zza krzaczka, mając na uwadze ewentualne zawołanie o pomoc i spektakularne ujęcie grup przestępczych, które w sposób chuligański nagminnie demolują mienie spółdzielni oraz jej członków i zadać tym samym kłam ze wszech miar krzywdzącej obiegowej opinii, że na chuj nam taka ochrona.


W samochodzie jest zapalniczka, albo jej nie ma. W tym konkretnie po zapalniczce ostał sie tylko ciemnością ziejący oczodół. Przekopawszy schowki i kieszenie byłyśmy smutne i myślałyśmy, że oto koniec naszej przygody z nikotyną, ale postanowiłyśmy nie rezygnować tak łatwo z realizacji swoich marzeń i zrobiłyśmy skok na wóz małżonka.


Tam tez nie było, ale była.


No.


Ale nie mogłyśmy się długo cieszyć swoją obopólną radością oraz szczęściem, bo zaraz potem musiałyśmy wstać.
Keti 5.30 a ja 6.50.



piątek, 10 czerwca 2011

my bunny lies over the sea

Obejrzałam wczoraj „Fatalne zauroczenie” kolejny raz po jakichś 20 latach.


I znów dałam się zmanipulować. Nieco, ale zawsze. Sądziłam bowiem, że tym razem na pewno będę stała murem po stronie Glenn, że będę krzyczała z fotela: Tu, tu masz nóż, na stole, bardziej w lewo. Rżnij sukinsyna przez pysk!

Ale znowu nie, w sensie, że nie do końca. To znaczy tym razem bardziej jednak Glenn, bo poprzednio to zdecydowanie Michael był biedną, nękaną sarenką, a ona brzydką ropuchą nieładną i, ach, czego ona od niego chce?


Obecnie optykę mam jakby z lepiej wyregulowaną, wyostrzoną i już się na potrawki z królików nie nabieram tak łatwo.


A jednak współczułam tej szmacie, Douglasowi, tak niechcący. Bo mi tę małą dziewczynkę zrozpaczoną rosołem z pupila pokazali, co tak nerwowo głaszcze nosorożca kiedy tatuś z mamusią robią sobie armageddon. A może to był jednorożec? To już w ogóle szloch.


Niemniej miałam go na muszce. Majkela, w sensie. Był na cenzurowanym.


No i wszystko fajnie, tylko dlaczego na końcu miłość wszystko zwycięża? Tego nie zniosę.
Dlaczego zamordowawszy wespół w zespół biedną, ciężarną, chorą psychicznie, nieszczęśliwą kobietę, udusiwszy, zastrzeliwszy, uprzątnąwszy jej zezwłok z gustownej łazienki para małżonków odchodzi w nierozerwalnym splocie grzać się we wzajemnym cieple?


Dałabym się nabrać na tę historię tylko pod warunkiem, że on by zwariował a ona popełniłaby samobójstwo. Lub odwrotnie.


Niemniej film bardzo stylowy. Kobiety z fryzurami od Vidala Sassoona Salon Szampoo, ondulacją jak puch letką, wnętrza ponadczasowe nowojorskie, samochody kanciaste, rozległe, to samo ramiona dam-gladiatorów otulonych w wysokogatunkowe wełny z merynosów i skórzane płaszcze, których wynędzniałe, emerytowane rzesze zaludniają teraz lumpeksy.


I telefony. Wszędzie aparaty telefoniczne ze słuchawą i trzema metrami kabla.
Ale na guziki.



czwartek, 2 czerwca 2011

drin kin’ co ca cola

Ogóreczka? Hiszpańskie!


Postanowiłam uratować europejską gospodarkę przed rosyjskim zakazem wwozu morderczej rośliny i żrę.
Żrę ogóry – dobre, tanie. Dużo wody, mało kalorii. A kalorii należy się strzec, gdyż czają się wszędzie. Zupełnie jak bakterie coli. Przyszła mi nawet do głowy śmiała myśl, że one mogą być w jakiś sposób powiązane. Te bakterie z tymi kaloriami. Spójrzmy bowiem na to tak: skoro bakterie rzekomo zasiedlają ogórki, a w ogórkach kalorii mało… to ma to sens: mało kalorii – dużo bakterii. Zgodnie z tezą, że natura nie znosi próżni.


Z bakteriami coli zresztą jestem obeznana od maleńkości, nie jest to moje pierwsze z nimi starcie


Latoś bowiem byłyśmy z przyjaciółką mą od serca, niejaką T. nad morzem w miejscowości wypoczynkowej o wdzięcznej nazwie Sabrinowo (Boys, Boys, Boys!). A lato było piękne tego roku! Czas nam płynął beztrosko, nie licząc oparzenia słonecznego (faktor w 1945 nie został jeszcze odkryty) lektura, spacery, wikt niezły miał smak (fryty z keczupem i piwo), gdy wtem, dokładnie 31 sieprnia o godz. 23.59 gruchnęła wieść, że akwen jest zatruty krwiożerczym bakcylem. Rano, dnia 1 września (swoją drogą – koincydencja interesująca z ekonomicznego punktu widzenia) pojawiły się u wejść na plażę tabliczki z trupą czachą i napisem: Achtung!


A co na to morze? Morze na to nic.


Niech to szlag. Pogoda była jak drut, wszechobecny turysta generujący smród, brud, hałas i szeroko pojętą energię wziął toboły, wsiadł do pekaesu i ruszył na Kielce.
Został się tylko morza szum, ptaków śpiew, blondynka, plaża i ja.


I one. Niewidzialne, zjadliwe.


Na poczatek usiłowałyśmy z T. ignorować zagrożenie, wychodząc z założenia, że skoro kąpałyśmy się wczoraj, przedwczoraj i przedprzedwczoraj i nic nam ni ma, to i dziś nam nic nie będzie. Wobec powyższych ustaleń zażywałyśmy kąpieli baraszkując jak zwykle, ale niesmak pozostał. I jakieś swędzenie, gdyż w 1939 nie było jeszcze na świecie internetu, skutkiem czego nie do końca byłyśmy pewne, czym taka cola odbić się może, i czy aby nie swędzeniem.


Wobec tego, podrapawszy się trochę, wsiadłyśmy w pekaes i ruszyłyśmy na Kielce.


KONIEC.