czwartek, 30 kwietnia 2009

savoir vivre de moto czyli krecia i srebrny szerszeń

Jadę dzisiaj sobie, jadę, swym mocno nieprzejrzystym pojazdem jadę.
I widzę, że się z prawa pcha, z podrzędnej, jakiś szybki, mocny, srebrny, połyskliwy.
Noł łej.
Jadę, klapki mam na oczach.
Podjeżdża, trąbi.


Klapki.


Jedzie za mną, wyprzedza, jedzie lewym pasem, trąbi.


Klapki.


Nadal trąbi i coś gada, wymachuje, widzę kątem oka zza klapki.


Raz kozie śmierć, myślę i pokazuję mu nieśmiałego faka.
To koniec. Zaraz zepchnie mnie do rowu, bądź, nie przebierając w środkach, zmusi mnie, żebym mu wjechała do dupy. Pora umierać.


Podjeżdża naprawdę blisko.
Otwiera okno i woła… mnie po imieniu.


Zdrapywacz Skór! Dzięki ci, o wszechmogący!


Swoją drogą ma facet imponujący detektor. Ja drogi przez te szarobure szyby nie widze, a on, proszę, przez ścianę bunkra atomowego nieszpetną dziewicę wypatrzy!


Co za oko! Jaki anturaż! A jaki wóz!
Gdybym nie była sobą, niechybnie oszalałabym dla niego.


Na nieszczęście, przy głupich mi nie staje.
A mogłoby być tak pięknie:
Po wieki wieków szerszeń
Zdrapywacz
i ja…


Na A-4.




środa, 29 kwietnia 2009

na bezrybiu i rak ryba

Hormony się przewaliły i odzyskałam chwilowo kruche poczucie sensu istnienia.
Hajdi też sobie poszła, acz nie omieszkała zapowiedzieć, że ja tu jeszcze wrócę.
Zawsze wraca.


Ryba, ryba, ryba, myślę.


Cóż, może nie jestem przesadnie piękna, młoda i bogata, ale za to jestem zdrowa.
Chyba.
Właśnie: chyba. Był czas, że jak człowieka nie bolało gardło to był zdrowy. Teraz to o niczym nie świadczy.


Ale: ryba, ryba, ryba.


Zaliczyłam już dziś jedn plac zabaw. Wystawiłam na promienie UVA/UVB przeraźliwie blade giczoły na brzegu piaskownicy.
- Umieś zjezdzać? – Zapytał mnie Bunio wdrapując się na stromą drabinkę.
- Umiem, uważaj bo spadniesz! – zmieniłam temat. Muszę kiedyś przetestować pod osłoną nocy, czy mi się zmieści dupa Hajdi.
Zaczynam przytomnieć i już wiem, że to, że mi się kiedyś mieściła nie musi oznaczać wcale, że tak jest nadal.


Ale: ryba, ryba, ryba.


Spotkałam ostatnio całkiem obcą panią w lumpeksie i ta pani rzekła: Ach, wie pani, tak chodzę i wybieram, to fajne i to fajne, a potem wszystko okazuje się za małe. Muszę się pogodzić z faktem, że prawdopodobnie nie będę już miała innego ciała.
Dlaczego ona to do mnie powiedziała? Przecież wcale jej nie pytałam! Niech sobie takie rzeczy opowiada Hajdi!


Rrryba mać!!!



wtorek, 28 kwietnia 2009

maj miesiącem oszczędzania

Spojrzawszy na wyciąg z karty kredytowej stękłam i zarządziłam cięcia budżetowe.
Od dzisiaj pasta kolodent, szary papier, szare mydło, czarny chleb i czarna kawa.


Czarno to widzę.


W ogóle mam lęki i depresje oraz labilność emocjonalną.
Wczoraj, przepuściwszy staruszkę na pasach, wzruszyłam sie do łez, że taka jestem dooobra.
Starowinka kuśtykała powolutku a ja szlochałam nieomal w swój artystowski szaliczek.
Bo tak!


Wszyscy wiemy, co to oznacza.


Wieje, piździ, a ja nienawidzę siebie.
Od tego można nawet umrzeć.
Hajdi wróciła do lustra.


No, ale jadę do Włoch. Dlatego wczorajszy seans w lumpeksie odbyłam pod hasłem Rimini 2009.


Zakupiłam jedną schizofreniczną koszulkę made in Nepal i cytrynowe pumpy alladynki ju ken dęs.
Będę zadawać szyku między limuzyny.


Frik, frik.



poniedziałek, 27 kwietnia 2009

zadanie domowe

Tu, proszę, siadamy i kujemy na pamięć:


(…)Wielu ludzi żałuje swoich wyborów życiowych.


- Dzisiaj na obiad było do wyboru: ryba albo kotlet. Wybrałam rybę. I
zamiast zajadać ją ze smakiem, siedzę nad talerzem i płaczę, że może
jednak kotlet byłby smaczniejszy. Bez sensu. Wybór zawsze wiąże się z
utratą rzeczy, której nie wybraliśmy. Ale jeśli zaczynamy po niej
rozpaczać, to nie mamy czasu dobrze zająć się tym, co wybraliśmy. Ani
nie zjemy kotleta, ani nie nacieszymy się smakiem ryby. Żeby być
szczęśliwym, trzeba kurczowo trzymać się teraźniejszości(…)



piątek, 24 kwietnia 2009

almost done

Hulajnoga doszła nie do końca – jak zwykł mawiać mój syn w odpowiedzi na pytanie, czy był na basenie.


Ale jest już blisko, coraz bliżej.
Utwierdziła mnie w tym przekonaniu poczta polska umieszczając dziś w mojej skrzynce zawiadomienie POWTÓRNE o nadejściu hulajnogi.
A gdzie zawiadomienie PIERWOTNE, ja się pytam?
To ja tu chlustam inwektywą żywą w bogu ducha winnego, przemiłego, rzetelnego sprzedawcę hulajnóg, a tymczasem podłość leży po stronie poczty. A podwyżki nie maleją.


Oczywiście nie omieszkałam wcześniej napisać do kontrahenta oficjalnego maila z zapytaniem, gdzie są moje hulajnogi i cała noc się żołądkowałam, jak można być takim gnojem, żeby dzieciątka na zabawki orżnąć i uciec z drobnymi.
Ale nazajutrz bladym świtem zadzwonił pan, cały przejęty i gnąc się w lansadach poprzysiągł wyjaśnić sprawę albo lec, z honrem lec.


Na szczęście nie zdążył się nawet za bardzo położyć, gdy znalazłam w skrzynce awizo.


Jutro zatem odbieramy pojazdy.
Będę relacjonować na bieżąco.


A tymczasem chodzimy na spacery z pojazdem typu chodzik-jeździk, co też nie pozostaje bez echa w środowisku.


Gdyż nie jest to sprzęt byle jaki.


Co rusz podchodzą do nas tłumnie małe ludziki, płci przeważnie męskiej i mówią z uznaniem: Ooo, to jest Zygzak McQueen! Niezły! Dwie rury wydechowe ma!
I zbliżają się nieśmiało, z namaszczeniem dotykają kierownicy i klaksonu, a Buniozyl, tymczasem, w pozie dumnej, patrzy w dal wzrokiem Jamesa Deana i do pełnego wizerunku brakuje mu tylko papierosa w zblazowanych ustach.



środa, 22 kwietnia 2009

hulaj noga piekła nie ma

Jutro świat o mnie usłyszy.
Jutro będzie futro.


A to za sprawą pewnego allegrogada, który przyobiecał mi hulajnogi dla dzieci równo osiem dni temu i do dziś się nie wywiązał.
Dałam mu wewnętrzny, nieprzekraczalny termin dedlajn upływający w dniu dzisiejszym, i nie obchodzi mnie, że umarła mu matka ojciec i pies mu usiadł bądź ryż mu się gotuje a on sam posiada obustronne zapalenie całego organizmu i legitymuje się usprawiedliwieniem od lekarza rodzinnego.


Moje dziatki, wraz z dziatkami sąsiadki, wypatrują hulajnóg i mają traumę, gdyż hulajnogi są niejednokrotnie punktami zapalnymi w ich relacjach z resztą świata.


Bo, weźmy niedawno, Buniozyl napotkał w piaskownicy milutką właścicielkę różowego cacuszka z rozmaitymi udogodnieniami. I spędził długie godziny kuśtykając upojnie dookoła piaskownicy. Dziewczynka tylko nieśmiało protestowała, gdy Bunio o hulajnodze mówił „niuje” (Niuje – moje, przyp. tłum. Ogólnie rzecz biorąc wszystko jest „niuje”). Poza tym luz, pokój i dobro. Trochę tylko nie chciał oddać, ale w końcu poluzował zbielałe paluszki i jakoś poszło.


Skutkiem jednak tego spotkania, nabrał on przekonania, że wszystkie posiadaczki maleńkich jednośladów są przyjaźnie usposobione.
A tymczasem nic bardziej mylnego, o czym miał się niebawem przekonać.
 
Nazajutrz bowiem nastąpił krach oraz kryzys świeżo poczętych wartości.


Otóż Bunio, wyszedłszy na spacer ze swoim szalenie męskim, granatowym w różowego kota, wózkiem dla lalek, napotkał inną dziewuszkę na hulajnodze.
Zielonej.
I z ocząt mu sypnęły snopy iskier. Czemprędzej poddreptał i jął najpierw dotykać przedmiotu pożądania, a potem dyskretnie, z biodra, eliminować dziewuszkę z pojazdu.
Dziewuszka zgrzytnęła mlecznymi ząbki z niezadowolenia, ale na moją propozycję, aby się zamienić na wózek bardzo męski, przystała, choć stresował ją nieco brak lali.


To wystarczyło by Bunio popadł w hulajnożny błogostan. Rozkoszną jego sytuację przerwała jednak raptowna zmiana stanowiska dziewuszki: widząc zadowolenie malujące się na chłopczykowej twarzy, zgłosiła natychmiastową reklamację i przygrzmociła Buniowi bez dania racji, czym zwaliła go z nóg i wprawiła w bezgraniczną rozpacz.


A następnie zarzadziła niani, że idą natychmiast do domu po wózek 
z  l a l ą.


Czyli, sami państwo widzą, że hulajnoga jest w tu artykułem absolutnie pierwszej potrzeby. Trzeba mieć.
Wypatrujemy poczty polskiej z nosami przyklejonymi do szyby od ponad już tygodnia.
I nic.
Skasował padalec za cztery hulanogi (bo mieć muszą wszyscy z grona przyjaciół, w przeciwnym razie nie uda się uniknąć rozlewu krwi) i nic.


Nogi z dupy powyrywam. Nie pojeździ już on na hulajnodze.
O nie.



poniedziałek, 20 kwietnia 2009

wino, kobiety i śpiew

Nie ma to jak mieć starszego brata.
Dziś w kąpieli młodszy brat został przeszkolony na okoliczność pod kryptonimem „pokaż wacka”.
Na tak brzmiący rozkaz wynurzał się z pian i pokazywał ufnie ku uciesze gawiedzi.


Być starszym bratem jednak także nie jest łatwo.


Pani od przyrody na ten przykład sugeruje swym pupilkom, aby, jeśli już muszą próbować papierosów, zrobili to teraz, bo potem może im zasmakować.
I stąd się bierze najnowsza obsesja starszego brata na punkcie wyrobów tytoniowych, poszerzona o alkohol i pisemka pornograficzne.
I tak dziecko, za radą ciała pedagogicznego, bez przerwy indaguje rodziców o nabycie mu papierosów, piwa, lub chociaż Playboya.


Z Playboyem, jego zdaniem, ryzyka nie ma, ponieważ, jak powiada, to jest taka Cyber Mycha dla dorosłych, a przecież on to czytał nie raz i się nic a nic nie uzależnił.


Więc o so cho?



sobota, 18 kwietnia 2009

biometr niekorzystny

K., mojej przyjaciółce, zmarł nagle ktoś bardzo bliski.
Zasłabł w trakcie gry w ping-ponga, znalazł się w szpitalu i…


Taka śmierć jest najgorsza. Nagła, w pół niewypowiedzianego słowa.
Kocham.


A na świecie tak pięknie.


Mam jeszcze zaległą żałobę. Miałyśmy się spotkać z Szafranową i szlochać sobie w biusty. Ale niesprzyjające są okoliczności
W domu nie mogę, tak mi się zdaje. Muszę być dzielna i radziecka, muszę gotować niesmaczne obiady, zmywać podłogi, nie mogę się mazać.
Staję się tylko od tych zaległych, kumulujących się żałób coraz bardziej zgorzkniała, złośliwa, cierpka.
Zawiązana w środku w warkocz z grubego sznura.


Nie to co K.
Ryczała w ogródku na całe gardło nie przejmując się ciekawskimi sporzeniami zza firanek.


Ja nie mam ogródka, mnie nie wypada.



piątek, 17 kwietnia 2009

very hungry caterpillar

Bunio odkrył w sobie pawarottiego.


Śpiewa namiętnie do dowolnie wybranych mikrofonów.
Tematyka pieśni jest podobna do głównego nurtu bolączek jego matki: szeroko pojęte nie ma wzbogacone o wątki meteorologiczne:
Nie ma niegu, nie ma niegu, nie ma nieg!
lub ornitologiczne: Nie ma koko, nie ma koko, kokokoko!


Oraz lubi samochody, im większe tym lepsze. Koparki, walce, śmieciarki, straże pożarne, autobusy.
Przechodząc dziś obok parkingu stanął jak wryty na widok gigantycznej betoniary i zapytał:
- Co to jest?

- Betoniarka
- Duzy auto – zauważył, po czym dodał ze znawstwem – koło ma.



czwartek, 16 kwietnia 2009

fitless

Ile kalorii ma paczka pumpernikla z pastellą śródziemnomorską?


Boooże, jak się nażarłam.


Z kaloriami trzeba bardzo uważać, gdyż są wszędzie, czają się na człowieka, wnikają podstępnie przez otwór gębowy do jego wnętrza aby się potem wychylić zza paska w formie bladoróżowej oponki.


LATEM!


Latem skutkiem nieprzyjaznych temperatur chcąc niechcąc trzeba się obnażyć i nagle sie okazuje, że tu były kalorie. Ślady żerowania kalorii na ciele trudno jest ot tak zatuszować.
Można, powiedzmy, wciągać brzuch aż do omdlenia, ale jak postępować z wybujałymi pośladki, udy, ramieniem pudziana bądź zmultiplikowanym podbródkiem?


Należy unikać kalorii, to pewne. Trzeba lawirować, w zetknięciu z nimi należy zachować najwyższą ostrożność, starać się mieć usta zaciśnięte, nie mówić wiele bo mogą wskoczyć, nie ziewać, nie kichać, nie całować się bo a nuż przelezą.


Wypalać je ogniem, bo się dobrze palą.


Co ja pieprzę?


Byłam dziś z Buniem po zaświadczenie o stanie zdrowia pozwalającym na uczęszczanie do przedszkola.


Zważyłam.


JEDENAŚCIE I PÓŁ KILOGRAMA W WIEKU DWÓCH I PÓŁ ROKU.
Jak duży królik.


Te bachory-szkieletory mnie wykończą.



wtorek, 14 kwietnia 2009

abc motoryzacji, czyli: krecia et sa voiture

Mój Mąż, nazwijmy go Mąż, gdyż jak go nazywać Kotem to się denerwuje, zatem mój nieoceniony Mąż naprawił mi guzik od okna w samochodzie i ono od tego się już nie tylko zamyka ale także otwiera.


I jest cudownie!


Jeżdżę obecnie z głową wystawioną za szybę i z wywalonym jęzorem, niczym mój nieodżałowany pies, który wygryzał dziury na dupach wszystkim moim nieodżałowanym narzeczonym.



sobota, 11 kwietnia 2009

wesołe jajka

Niech mi będzie wolno powiedzieć, że nienawidzę świąt.


Nie mam zdolności do świąt. Nie jestem w tej dziedzinie utalentowana.


Moją największą bolączką w tym temacie jest fakt, że nigdy nie udaje mi się osiągnąć stanu ładu i porządku.
Zawsze urobię sobie białe dłonie po łokcie a w efekcie jest tak jak było, zanim wyruszyłam z odkurzaczem i wiadrem na pokoje.
Nieład kwitnie, tylko jakby nieco mniej zakurzony. Jedynie okna są żywym dowodem na to, że „coś tu siedziało” wyłącznie pod warunkiem, że nie spadnie natychmiast deszcz.
Jako kuliminacyjne w mojej karierze rozdartej wewnętrznie kury domowej wspominam Boże Narodzenie tamtego roku, kiedy urodził się Buniozyl: przepotworny bałagan,
nieumyte, niewyprane, nieposprzątane, nieodkurzone, słowem mogiła a na jej czubku roziskrzona choinka!
Schizofrenia okołoświąteczna mnie wykańcza. Rozpoznaję u siebie swoistą dychotomię: z jednej strony w dupie mam
konwenanse a z drugiej pragnę drobnomieszczańskiego ładu i bon tonu. Ale są pewne obiektywne przeszkody, mają dwie rozczochrane głowy i czepiają się wszystkich przedmiotów, które biorę do rąk.


Kiedy już uporam się z porządkami, a raczej przywyknę do myśli, że nie tym razem (znowu), następnie, zaraz rano w dniu pierwszego święta przypomina mi się kto i dlaczego najpiękniejszy kęs mi życia ujadł. I go o tym informuję w formie wymiany zdań raniących do krwi. Potem, mile zrelaksowana jestem gotowa do świętowania.
Ale nie.
Wówczas on się obraża, milczy wyniośle i jesteśmy na siebie poobrażani do końca świąt, czyli do czasu kiedy znowu trzeba się rzucić w wir codzienności i człowiek nie ma czasu na roztrząsanie oraz duperele.


A tymczasem pewna kobieta z wieloma dziećmi u piersi wyprasowała prześcieradła.
Zawsze kiedy ją czytam mam skręt kiszek z zazdrości, ale, umówmy się, jestem freeganką a noblesse obligue, czy jakoś tak.
Mnie nie wolno prasować.
Niemniej, nie rozumiem o co chodzi z tym prasowaniem prześcieradeł. Po co prasować coś, co się przy pierwszym użyciu wygniecie w cholerę.
Nie rozumiem o co chodzi z prasowaniem w ogóle.
No dobra. Czasem się złamię. Z okazji matury na przykład. No dobra. Kłamałam. Trochę częściej, ale nieznacznie.
Ale przescieradła w życiu nie wyprasowałam i nie wyprasuję.


Tak mi dopomóż Bóg!




czwartek, 9 kwietnia 2009

uważaj na niego dziewczyny kolego

W głosie mojego męża pobrzmiała dzisiaj nutka histerii.


Kiedy odkrył, że na fejsbuku mam status: zaręczona.
Wydawało mi się, że to będzie świetny dowcip, a tu nie. Mąż mnie
wyszydził i oświadczył, że mnie, cytuję: „popierdoliło na starość”,
albo „starą mi popierdoliło”, w każdym razie w wypowiedzi jego czuć
było przyganę, dezaprobatę oraz brak akceptacji.
A drinki z palemką to go już zabiły, choć teoretycznie nie dał po sobie tego poznać.


Dobrze mu tak.


Nie napomknęłam, przez grzeczność, ale jeszcze napomknę, że pierwszą
osobą, którą według fejsbuka  e w e n t u a l n i e  mogę znać, był
właśnie mój mąż, i że tym sposobem odkryłam, iż lansuje się on tam
ukradkiem już z dawien dawna W TAJEMNICY PRZED ŻONĄ!
Jedyne co może on mieć na swoje usprawiedliwienie to to, że ma tylko trzech znajomych.


Nic dziwnego, ja też go dzisiaj nie lubię.



środa, 8 kwietnia 2009

obiecał mi skowronek szczęście dziś

Gorąca relacja z miejsca zdarzenia.


Właśnie trwa awantura „Tu. Nie, tu”
Młody wstał jak zwykle lewą nogą i nic go nie satysfakcjonuje. Okno ma być zasłonięte ale odsłonięte, mleko ma być postawione… właśnie, nie wiadomo gdzie.
Z racji dnia wolnego od pracy postanowiłam dziś eksperymentalnie nie łamać oporu, tyko dać dziecku szansę i je zrozumieć.
Spełniam więc wszystkie jego żądania.


Bez skutku.
Nie doszliśmy do porozumienia.


Zasmarkał tylko całe łóżeczko – jak jest naprawdę wściekły (średnio pięć razy na dobę) wydmuchuje gluty z nosa i wyje.
Jak mu wytrzeć, zaraz wypuszcza nowe. Muszą być, wisieć z nosa aż po brodę i dalej na piersi, taki strój wojenny.


I jeszcze ugryzł się w palec z bezsilnej złości i teraz ryczy, że niby potwornie go boli, a nikt go nie ratuje.


Dzień się dobrze zaczął, jestem pełna otuchy.



wtorek, 7 kwietnia 2009

ding dong

Jestem dziewczyną prostą i z wiekiem mi się pogłębia.


Wszystko musi stać prosto, leżeć prosto oraz wisieć.
Burdel? Oczywiście, skoro nalega. Ale.
Ale muszą istnieć pewne azymuty, gwiazdy polarne, krzyże południa na pełnym bałwanów morzu mojego otoczenia.


Złoty podział: rytmy, proporcje. Oto moja dewiza życiowa.


Nabywszy mebel godzinę szuraliśmy nim w te i nazad po podłodze celem znalezienia rytmów względem stołu.
Stół poprawiam ilekroć przechodzę mimo. Krzesełka dosuwam.
Samochód musi stać prosto, dzieci nie mogą się garbić.
Idąc korytarzem nie mogę się oprzeć pokusie i dyskretnie poprawiam sąsiadom wycieraczki pod drzwiami.


Ostatnio zostałam wezwana na tajną naradę do Pana Prezesa.
Pan Prezes się zapętlił w jakiejś barokowej tezie, a ja skorzystałam z okazji i szybciutko naprostowałam mu obrazki w gabinecie.
Przyłapawszy mnie na tej wstydliwej czynności zapytał zdumiony i zatroskany: Ale co? Wali ci?


Wali.



poniedziałek, 6 kwietnia 2009

lurpak znaczy masło?

Kopirajter nieco się zagalopował. Lurpak może znaczyć najwyżej „tani płyn do spryskiwaczy 3,99 5 l.o zapachu nadtrawionej czystej” albo „opakowanie zastępcze z tektury wielokrotnie już recyclingowanej”, ale nie masło.
Nigdy się na to nie zgodzę.
Tak jak na jogurty, których dokładnej nazwy producenta już nie pomnę, Elektromis? Elektromilk?


W takiej sytuacji, podczas konsumpcji zawsze się boję, że natrafię na zatopione w produkcie opiłki metalu, peta lub stary kalosz.



Lubię jeździć do pracy tą ulicą, po kocich łbach. Mam wówczas wrażenie, że wypukłości relaksująco masują amortyzatory i że to być musi dla pojazdu miłą odmianą po nagłych dziurach na autostradzie, od roku tych samych, których topografię znam już na pamięć, gdyż we wszystkie wpadłam. I mnie już znudziły.


Czy panowie drogowcy mnie słyszą? NUDZĄ MNIE TE DZIURY!!! Zróbcie jakieś nowe!


O, pardon. Zrobili. Właśnie dlatego zapuszczam się od tygodnia na kocie łby. Zdjęli asfalt na olbrzymiej połaci głównej arterii miasta, stoją, palą i przyglądają się korkowi. To musi napawać dumą demiurga, taka piękna katastrofa.



Wujaszek mnie obsikał. Albo mi się tylko zdawało?


Nieee. Mam w sobie czuły sejsmograf na obsikiwanie i inne typy nastawania na moją cnotę i niepodległość.
Zdaje się, że powziął rolę przywódcy stada i tryka wszystkie samiczki. Fakt, że jest w tej chwili jedynym stacjonarnym samcem w najbliższej rodzinie, ale, nie czarujmy się: nie jesteśmy orangutanami. Albo tylko tak nam się wydaje.


No nic, jestem tryknięta.
Dobre i to.


Niemniej, następnym razem mu jebne z misia.



Tato! Po co Ty umarłeś? Jest tyle rzeczy do zrobienia! Trzeba nas żywić i bronić.
Twoja wiertarka zdechła z tęsknoty za Tobą i przy okazji chciałabym zapytać, czy jest jakaś inna?
Pilnuję Twojego dąbka przed ciotką, tego, co to go chciała w zeszłym roku ukręcić i prawie jej się udało.
Pusz pokazała buggy jakiemuś loverboyowi. Podobno wysoooki taki, że jak wrzucał to kucał.
Panowie z Vattenfalla zrujnowali trawnik, parking, staw.


W stawie żaby warczą jak psy i całymi dniami produkują kawior. Naliczyliśmy z Buniem dziesięć sztuk szarozielonych płazów. Bunio dokarmiał je bryłami gliny z wykopu (Ja ziucam am kum kum!), ale były zbyt zaaferowane, aby docenić jego kunszt kulinarny.


No i tak.



niedziela, 5 kwietnia 2009

you can canon

Aramaj przegania Bniozyla z ubikacji
- Wyjdź! Robię kupę!
Buniozyl na to, tonem osoby doskonale zorientowanej w temacie:
- Ja tes umie kupe!



sobota, 4 kwietnia 2009

mam fijoła, dam ci go

Udało mi się złamać moralnie duże dziecko aby wytargać je na plac zabaw, po czym musiałam złamać moralnie małe dziecko, aby je stamtąd wytargać do domu.


Obydwu zagroziłam śmiercią lub kalectwem przez uduszenie. Inne argumenty już nie działają. A i rodzaje pogróżek eskalują w nieznanym kierunku.


Tak więc jest godzina 13.00 a ja jestem już po dwóch awanturach z użyciem gróźb karalnych, trzech godzinach pobytu na zjeżdżalni, jednej suchej bułce, dwóch kawach i lekturze wysokich obcasów.


Nie mam prawa być normalna…



… i, jako taka, posmarowałam sobie dziś twarz kremem do stóp przesuszonych. Tu moja sugestia skierowana do projektantantów opakowań firmy eris: więcej koloru, panowie, nie bać się barw, stosować, stosować. Gama jest szeroka, dla wszystkich wystarczy.
Proponuję paletę barwną rozpoczynajacą się od stóp w czerni (zgodnie z powiedzeniem „od stóp do głów”, a wiadomo, że stopy często bywają brudne), do bieli stosowanej w kosmetykach do pielęgnacji czubka głowy (czubki głów z kolei bywają siwe, więc mamy jak znalazł).


W dorabianiu ideologii jestem świetna. Nic dziwnego. Poświęciłam na to pięć lat, a na koniec otrzymałam nawet w tej dyscyplinie złoty medal z brązu w obecności samego premiera. Pamiętam, że był, bo piszczały mi guziki od kurtki i ochroniarz nie chciał mnie wpuścić na salę.
Mało brakowało, a medal dostarczonoby mi pocztą do aresztu, gdyż pozwoliłam sobie na niewybredny żarcik, że te guziki to tak na podpuchę, gdyż w rzeczywistości posiadam w torebce kałacha.


Siedzę tu SAMA i rozpamiętuję.


Mama zabrała towarzystwo na plenerowy koncert, ponieważ w powietrzu wyczuwało się niejakie napięcie.
Nie umiem sobie znaleźć miejsca. Czuję się jak piesek co wypadł z sań. Syndrom sztokholmski daje znać o sobie.
Ponadto dręczę się myślą, ze pożre ich dzik, a ja tak ich kocham!


I nigdy sobie nie wybaczę tej nienawiści, którą darzyłam ich między 7.30 a 18.00.


Chyba obejrzę zdjęcia.



Wrócili. Wszystko odzyskało właściwe proporcje. Zdjęcia podarłam.



piątek, 3 kwietnia 2009

fąfi dąfi

Nie będąc świadomym konsekwencji, Eric Fulham zapragnął odbyć ze mną czat.


Cha, chaaa! Nie wie on, iż ze mną nie można niczego odbyć, gdyż jestem osobą niezwykle zajętą.


Dziś, na przykład, myłam okno obwieszona bachorami. Jeden bachor wykrzykiwał namolnie: teraz ja! teraz ja! krecił roletą i wyrywał mi to gumowe urządzenie (nie wibrator!) a inny wspinał się na stołek i wyżej, po mojej nodze i pohukiwał przez okno: tata! tata! zupełnie, zdawało by się, nie apropos.


Innym razem nie mogę, gdyż wyczarowywuję właśnie przy garach delicje z kaszanki.
Kiedy indziej zaś szaleję obecnie w ferworze na placach zabaw i w dupie mam czaty.


Tak więc, drogi Ericu Fulhamie, nic z tego nie będzie (ty mały, łysy, szybkostrzelny palancie, jak zwykł mawiać pan prezes podając się jednocześnie za długonogą Edytę).


Zatem do alfabetycznej listy lukratywnych zajęć zatytułowanej.: „Co robią ludzie, którzy nie mają dzieci” dopisujemy na pozycji pięćsetdziewięćdziesiątejsiódmej: czatują, pomiędzy czas trwonią a czytają, skutkiem czego czeszą chomika spada o oczko niżej.