upiorno, upiorno, upiorno, upiornie

Ponieważ jestem zagubiona w przymusowo nowej rzeczywistości blogowej i powątpiewam w sens istnienia b(l)oga w ogóle, to teraz będzie nudno i będzie to dzienniczek inwentaryzacyjny z gatunku: wstałam, poszłam, kupiłam, zjadłam.

Osoby, które postanowią opuścić seans kłapiąc składanymi fotelami rozumiem. I przepraszam.

---

Duże dziecko dysponuje niewykorzystanym potencjałem lekkoatletycznym: dostało szóstkę ze skoku w dal. Jest też niczego w biegach na krótkich dystansach - jeden krok na jego szczudłach to trzy moje kroczki. Przekonałam się o tym zwłaszcza, kiedy udało mi się go wywlec do lasu na jogging - maszerował obok mnie drobiącej świńskim truchtem i pytał, co tak powoli i czy ma, wzorem Tygryska, biegać obok mnie podługowato.

---

Tam jest ciemno jak w stodole - zobrazował Bunio gęstość mroku panującego w klozecie.

---

Nie wiem, czy to ten zen, czy alzheimer się kłania na kolanach, ale jestem ostatnio niezwykle roztargniona. Weźmy dzisiaj, stoję sobie zatopiona w myślach, patrzę i nagle widzę jak moja ręka sypie ze słoika sól do leczo. Całą wysypała! Jak to? Dlaczego? Po co? Przecież ja wcześniej soliłam.

Muszę zapytać ręki.

Może to typowe dla zen rozluźnienie pośladów - ja, zawsze wkurwiona, niezrealizowana perfekcjonistka, dla której upitraszenie dania było, jak wszystko, zadaniem do wykonania bezbłędnie - szybko - doskonale, nagle, zamiast myśleć pod jakim kątem ostrzyc szczypiorek, zaczynam się odklejać od rzeczywistości. I nie jest to pierwszy tego rodzaju wypadek: ostatnio na przykład zamiast wbić jajo do miseczki, wlałam do niej olej przeznaczony na patelnię. Za każdym razem, kiedy mi się coś takiego zdarza, nie mogę się temu nadziwić.

Czy ktoś posiada ciocię z demencją? Piszcie na priv.

---

Ach, szlag!

Usiłuję wepchnąć ramkę twarzoksiążki do widżetów, ale dupa. Bojkot. Nie ma. Link wygląda na uszkodzony. A ja wyglądam na wkurzoną.W dodatku nie mam kogo zapytać o drogę: małżonek się śmiertelnie na mnie obraził, gdyż wyśmiałam okrutnie jego nieumiejętność posługiwania się sałatą zieloną i powiedział, że skoro tak, to mam nie liczyć na niego w sprawach komputerowych.

Zatem nie liczę. Znikąd pomocy.

W akcie zemsty polukrował mi jeszcze siedzenie w samochodzie za pięć dziewiąta, żebym nie zdążyła wrócić i pobrać nawilżonej szmatki, tylko zmuszona była usiąść centralnie na śladach jego gargantuicznej uczty pączkojada.

---

Meble vox kuszą i nęcą: Kup naszą wersalkę! Kup teraz! Gwarantuje ona tysiąc jeden przespanych nocy z noworodkiem!

Drodzy państwo!

Co się tyczy trzech lat longiem z noworodkiem, nawet tych przespanych, to sami se kupcie swój tapczan i dobranoc.

Pieprzeni sadyści.