ach, co to był za ślub!

Wincentego Kadłubka fotorelacja z Dworu:

No to wydali my wreszcie za mąż tę Księżniczkę!

Kamień z serca. Najwyższa była pora, bo jeszcze chwil kilka, a już ząb czasu swem ostrzem bezwzględenem jąłby lada chwila rysować na tem podobraziu nieskazitelnem swe podstępne esy-floresy.

A tak to zdążyli my i oblubienica wyglądała zjawiskowo, niestety, choć zawistni ludzie mówią podobno, że ją Zła Królowa przyćmiła stylem, bątonem i tą szykowną beretką co to jej Księżna z Kosmatych Przeczesana całą noc rzeźbiła mańjakalnie i się nie wyspała. Podła. W sensie Królowa. Coś takiego zrobić jedynemu dziecku! To wstrętne. Ale w rodzinie nic nie ginie i na pewno Księżniczka zemści się jeszcze straszliwie na wyrodnej swej matce, czy to rzucając ją na pożarcie Smoku lub Gajowemu (i tu dałbym linka do Gajowego, ale obawiam się procesu).

Natomiast Książę na Białym Serze (Ach! Państwo wybaczą - czynność pomyłkowa) na Białym Koniu wyglądał nieskazitelnie w swem stroju kobaltowem. Oj, frywolny Krawiec Nadworny wyraźnie nam tu się zainspirował świeżym lookiem małoletnich adonisów z Zespołu Szkół Technicznych i Ogólnokształcących Nr 2 i dalejże forsować swą skłonność u Dworu. Dzięki temu zabiegowi jednak Książę na Białym Koniu zyskał oraz nie stracił. Piękny, młody, zdolny acz również majętny, wymagałby jedynie lekkiej korekty breżniewowskiej swej brwi, co by mu nadało wygląd osoby nieco mniej jakby zaskoczonej zaistniałą sytuacją. Ale może był zdumiony - bądź co bądź chłopak z ludu, a tu wtem spotyka go taka przygoda!

Ja bym, nieskromnie, był na jego miejscu. Gdybym to ja szedł do ołtarza w powyższych okolicznościach przyrody w jakich jemu przyszło, to, nie ukrywam, kołatałaby mi się po głowie myśl: JA PIERDOLĘ - ALE JAJA! Tu milijonery brzęczą rytmicznie sakwami, tam oligarcha z kałachem pod kożuchem, farmaceuta z plikiem recept pełnopłatnych 100 % w prezencie, aktor z obiecaną rolą, ksiądz ze stułą, Król, Królowa, Małpa, Sowa - a na to wszystko wchodzę ja - cały na biało!

Naprawdę piękna, piękna ceremonija. Oraz wzruszająca. Zwłaszcza, żem znał przed laty Księcia. Był on wonczas jeszcze prostym Jankiem Muzykantem, grał śpiewał wesoło na fujarce oraz fortepianie, nosił niezwykle awangardową siateczkową czapeczkę z kordonka oraz skrywał młyńskie koło tylżyckiego w szafie w akademiku. Serdeczna moja Dzieduszycka naonczas brała nóż i bezceremonialnie odcinała sobie sześć kilo.

Ach, to były piękne czasy! Były, ale się skończyły.

Addio, żółte sery, addio utracone! Przez długie złe miesiące wasz zapach będziem czuć.