albowiem prysły zmysły

Blogi już nie działają. Sobie. I na mnie.
Nie jaram się już czytaniem. I do mnie już pies z kulawą nogą zagląda coraz rzadziej. Zwłaszcza odkąd runęła piramida towarzyska, misterna pajęczyna wzajemnych linkowań. I od czasu wyprowadzki.
Trochę mi smutno, a trochę mi wszystko jedno.
Wyrosłam, a może świat wyrósł z blogowania. Blogowanie jako przydługa forma tłitowania jest już pase. Teraz nie pisze się już rozwlekłych notek. Obecnie rządzi krótka forma, fraszka, haiku. Do rzeczy, do sedna, do puenty, raz, raz nie bij piany, bo w tym czasie fejsbuk zapodaje serię nadzwyczajnych eventów, które tylko leszcz ostatni mógłby chcieć przeoczyć, no, dalej, ściągaj majty, zgnij kolano, zrób coś efektownego, jakieś salto mortale, umrzyj! Pokaż trupa! Jak nie, to spadaj.
Czuję, że spadam. W samą porę - jest symetrycznie, tak jak lubię.
Od stycznia do grudnia. Równo pięć lat.
Pięć lat, z których nic nie wynika.
Dziwne.