mydłem

P.S. I jezusmaria strzeżcie się dorsza!!!

Wiedziona nostalgią za wakacjami pokupiłam tę  mrożoną gadzinę, upiekłam sote i mi od trzech dni wisi aromat w chacie jak na przełomie lipca sierpnia w Ustce.  U s t k a . Cmok, cmok.
Zasłony, kanapy, pościel ODZIENIE w przedpokoju.
USTKA.

—

Poranek Barona Münchhausena w toku.

Nie wiem, co to jest. Podejrzewam wampiryzm energetyczny. Zaraz się rozpłynę pod biurkiem w małogęsty flek na wykładzinie.
Czuję się jakby mi coś usiadło na oczach. Ciężkiego.
I siedziało.
Budzik dziś rano ryczał strasznie, lecz nie miałam siły wstać i go wydoić. Dobrze, że nie mam psa, bo by mi pękł w przedpokoju.
Jezu, ale mi się pies przypomniał! Pęknięty, nieszczelny, zwichrowany.
Żywcem jak z programu „Ja albo TEN pies”.
Co mi unaocznia, że ani ja, ani nawet Szafranowa, co to od lat niby nie jada psów a wręcz przeciwnie, nie jesteśmy w tym względzie bez grzechu.

Ponadto odbyliśmy rocznicę.
Dziwna była.
Napisałam nawet upamiętniającą notkę, ale potem ją ostrzygłam: to do dupy, to banalne, to głupie, to płytkie, to nie oddaje.
Po strzyżeniu patrzę: haiku.
Jakieś cienkie.
Wywaliłam.
Nie ma.

Poza tym, po obchodach, mam nową optykę. I znowu nie wiem co myśleć. Jak kurz opadnie, to się zastanowię.
Choć obawiam się, że TA SPRAWA, KTÓRĄ MAM NA MYŚLI, nigdy mi się nie zmieści w głowie. No nie. Zbyt ciasna puszka, czy coś.

Idę pilnować swojego nosa.

Bo jestem idiotką. Niby taka fą fą wielka-mądra, książki poczytała, rozumów pojadła, a mówi do dziecka: Chodź, bo ja idę i zostaniesz tutaj SAM.
Człowiek cały czas pierdoli głupoty i nie ma o tym pojęcia.

Niech mnie ktoś dobije.